Gran Fondo Santini Stelvio 2021
door: ascolnago op 2021-09-24 09:47:49
Zoals elk jaar probeer ik een cyclo/gran fondo te kiezen als hoofddoel van mijn fietsseizoen, eigenlijk stond de Sportful dolomiti race op het programma, maar ja de afgelasting van de rondreis door CTWT, onzekerheid over het doorgaan, wanneer zou italie op een gele covid status gaan en drukte op het werk zorgde ervoor dat ik uiteindelijk koos om niet naar Italië af te reizen.
Maar door de gebeurtenissen met mijn moeder en andere vervellende ellende in mijn privéleven, zorgde de trainingen op de tacx/zwift en op de weg, voor een dusdanige afleiding, wat mij er in deze periode best wel door heen sleepte.
In juli toch een dilemma doelloos blijven trainen/fietsen of toch nog een doel gaan stellen, op cycloworld kwam ik een cyclo tegen die normaal gesproken in juni georganiseerd word, maar uitgesteld en verplaatst naar september.
De Gran Fondo Santini Stelvio wordt voor de 9e keer georganiseerd en gaat over de beklimmingen (voormij onbekende)Teglio, en de beruchte Mortirolo en de finish op de top van de Stelvio. Mortirolo en Stevio zijn natuurlijk beroemde beklimmingen uit de Giro dÍtalia.
Pas weken nadat ik me had ingeschreven ging ik pas goed kijken naar het profiel, oepsss dacht ik dit echt een serieus zwaar parkoers, eerst 45 km vals plat naar beneden dan Teglio, na deze afdaling is het eigenlijk alleen maar omhoog rijden, als tussendoortje de Mortirolo en ook nog een tijdslimiet in Bormio, om af te sluiten met de Stelvio.
Tegenvaller:
In de dagen voor de cyclo verken ik de route, de eerste dag op naar Teglio, vals plat naar beneden, toen ik bij, Teglio naar boven reed, kwam de tegenvaller ook hier regelmatig stukken van 12-16% stijging, iets wat ik uit ervaring weet slecht verteer, het plan (beklimming Teglio in 30 minuten) wat ik had kan in de ijskast pfff, het stuk terug naar Bormio viel me ook zwaar (de pijlen van de tocht hingen al langs de weg, kon dus mooi makkelijk de route volgen). De tweede dag de Mortirolo gedaan en het stuk naar Bormio ging al beter dan de dag ervoor. Op de derde dag wou ik Stelvio doen en naar het stuwmeer van Cancano, echter na een paar km Stelvio merkte ik al dat ik een offday had, 8 km onder de top kreeg ik tijdens het klimmen ook koude rillingen en ben ik omgekeerd naar mijn hotelkamer, het zou toch niet dat ik ziek ga worden?
De grote dag, de dag van het grote gevecht :
Met mondkapje op het startvak in, dit was 1 van de COVID-maatregelen die de organisatie had getroffen, er zat er 1 bij het startpakket. Ik had uitgerekend als ik ergens rond het gemiddelde van 17,5 km/h rijden dan zou ik de tijdslimiet moeten kunnen halen, wist alleen niet exact waar de mat zou liggen.
Plan van aanpak was eerste stuk tot het begin van Teglio mee met de startgroep en daar vol voor gaan in de eerste 45 km, groep rijden is niet echt mijn ding, aangezien ik meestal solo rij.
Om 7:00 uur het startschot op hetzelfde moment start ik mijn garmin fietscomputer, om 7:08 mag mijn startgroep van start, vanaf km 1 gaat het in een razend tempo Bormio uit continu tussen 40-50 km/h, continu hik ik op twee gedachten dit kost te veel energie voor mij omdat ik dit niet ben gewend, de andere gedachte zo snel mogelijk naar het begin van de eerste klim in Bianzone, daar kom ik aan met 37,6 km/h gemiddeld, echt! dacht nog en dat incl. 8 min. wachttijd, de eerste echte lange klim op, ik weet wat er komen gaat, maar de steile stukken boven 10% kosten me echt veel moeite merk ik, ai ai ai en dan moet die steile Mortirolo nog komen maalde het door mijn hoofd, boven op de top van Teglio, druk ik de laptime knop in, 3 minuten sneller als eerder deze week, ik dacht prima, ook de gemiddelde snelheid is prima nog tegen de 25 gemiddeld, snel een reepje naar binnenwerken en afdalen en verder. Na de afdaling zit er voor de Mortirolo nog een onbekende klim van een aantal km-ers, waar ik gelukkig in een mooi groepje beland en zo komen we bij de verzorgingspost onderaan de Mortirolo, even is er paniek bij mij, als blijkt dat ik afgelopen week de verkeerde kant van de Mortirolo heb verkent, maar als ik op de klok kijk, denk ik, ik ben mooi op tijd. De Mortirolo kan ik kort over zijn 11 km lang continu zie ik waarden 11-12-14-15-16% stijgingspercentage, en vlak onder de top stukken van boven de 20%, man man man dit heeft toch niets met fietsen en klimmen te maken, vechten voor elke meter met 4-6 km/h, na een gevecht van meer dan 2 uur kom ik ongeveer 12:15 uur best wel gesloopt al op de top, ik kijk op mijn teller 17,4 km/h gemiddeld, op zich geen man over boord, afdalen en dan vals plat omhoog naar Bormio, na een lastige steile technische afdaling bij de verzorgingspost snel bidons vullen, wat eten gepakt en weer door, nog 25 km vals plat voor de tijdslimiet, in Bormio zelf is ook weer een verzorgingspost, snel de bidons vullen en door, uiteindelijk 3 minuten voor de tijdslimiet passeer ik de mat, nog 21 km omhoog voor de Stelvio te gaan, vanaf het begin merk je dat het eigenlijk op is, weinig power meer in de benen, vlak voor me zie ik ook een Italiaan rijden, ik probeer in mijn eigen tempo richting zijn achterwiel te rijden, ook hij rijd niet meer normaal omhoog, na twee km klimmen op de stelvio, schreeuwt hij “basta” en maakt een gebaar over en uit, draait de fiets en gaat naar beneden. Even schiet het in mijn gedachten, waarom? Zou je doorrijden? Je eigen lichaam is ook op en moe gestreden, maar nee niet aan denken doorgaan, verstand op nul en blik op oneindig, dit is je hoofddoel, we hebben de tijdslimiet, alleen de bezemwagen voor blijven. Met nog 15 km te gaan hoor ik ineens een diesel achter me, ik kijk om, jahoor daar is die weer de bezemwagen, laatste in koers, de anderen achter mij zijn uit koers, even later komt het busje naast mij rijden, vragen of alles goed is, ik steek mijn duim op en rijd verder, maar ja niet prettig als er constant een diesel in hoog toeren achter je blijft hangen het irriteert. In de verte zie ik weer twee deelnemers langs de weg staan, de bezemwagen stopt en ik heb even rust. En zo tellen heel langzaam de de kilometers weg, 7 km onder de top, nog een verzorgingspost ik kan even wat eten pakken en wat te drinken, maar vooral mijn rug en benen strekken. Met nog 3 km te gaan komt het laatste steile gedeelte, ik haal weer een deelnemer in, probeer te blijven focussen, na een haarspeld bocht kan ik een plateau naar beneden kijken, daar rijd nu dus de laatste deelnemer, we gaan de laatste km in, waar ik heen moet is goed zichtbaar, heel langzaam komen we er, na de laatste bocht zie ik de finishboog, met balde vuist ga ik over de finish, daar komen de emoties ook los, wat een prestatie al zeg ik het van me zelf, in een mentaal moeilijk jaar en !!!Mam deze is speciaal voor jou!!!, jij vecht alle dagen tegen je beperkingen, ik heb dat deze dag gedaan.
Deze cyclo staat naast de natte Oetztaler 2013, hoog op mijn lijstje van de blijvende herinneringen.
Deze Granfondo doet weinig onder voor de La marmotte alpes, dolomietenmarathon, etc., goede verzorging onderweg ook voor de laatste, een fantastische omgeving waar je in de week vooraf prachtige routes
