MTB Wedstrijdseizoen 2018
door: Marcel3204 op 2018-10-08 22:05:24Bart Brentjens Challenge (Eijsden, zondag 7 oktober 2018)
Gisteren mijn eerste MTB-marathon gereden, ik denk de mooiste en zwaarste van Nederland. Avond tevoren naar Cadier en Keer gereden alwaar gelogeerd bij vriend, wat onrustige nacht gehad o.a. doordat het flink regende en dat wellicht consequenties zou hebben voor parcours en bandenkeuze. Toch gekozen voor de snelle banden omdat het in de loop van de dag mooi en droog zou worden.
Na een ontbijtje (koffie en 3 boterhammen), als proviand voor onderweg 4 krentenbollen gesmeerd en 10 maxi-formaat dadels in het shirt gestopt, en 2 bidons Maaza-banaendrank gevuld. Het was een koude en nog iets natte afdaling naar Eijsden. Gelukkig was het in het inschrijfcafe lekker warm. Bij de start bijgekletst met enkele mij inmiddels vanuit het XC-circuit bekende concurrenten. Om 10 uur precies van start met het hele pak wedstrijdrijders van alle categorieen tegelijk. Tevoren en na afloop van de koers was er terecht extra aandacht voor Bram Tankink die zijn laatste profwedstrijd van zijn lange carrière reed.
Gelijk vanaf de start gaat het hard: mee of iets rustig aandoen? Besloten om mee te gaan, vooral omdat de eerste hellingen goed gaan en ik vrij gemakkelijk veel meer mensen inhaal dan dat ze mij inhalen. Vooral om me heen kijken waar de 300-nummers rijden, want dat zijn mijn leeftijdsconcurrenten in de 50+-categorie. Toch is het onmogelijk om bij te houden hoeveelste je rijdt, daarom aan de wedstrijdcommissarissen onderweg gevraagd naar de tussenstand. Meest gehoord: je ligt 4de.
Impressie van het parcours: gedurende 110km zo'n 40 steile hellingen op en af. Moet je leuk vinden. Technisch gezien geen moeilijkheden, drops en wortels zijn in de mate waarin ze in dit parcours liggen inmiddels routine geworden. In het begin nog vrij nat en af en toe wat wegglippend voor- of achterwiel, maar na een uurtje is het parcours droog en kan ik weer vol de bochten door. De zon komt door en het wordt het lekker qua temperatuur. Het veld trekt geheel uit elkaar, zo'n beetje half-half alleen of in een klein groepje van een man of 3 gereden.
Zo'n 20km voor het einde haal ik nog een 300-er in: zou betekenen dat ik 3de lig. Dat motiveert. De jus verdwijnt wel langzaam uit de benen, vooral bergop, maar op het vlakke en bergaf kan ik nog aardig hard doortrekken. Bij de laatste kleine pauzeplaats even gestopt om wat te drinken, en verdorie, er komt een andere 300-er voorbij samen met een snelle jongeling. Snel op de fiets en harken om erbij te komen. Eenmaal in het wiel voel ik dat ik 'm er weer af moet kunnen rijden. Besluit daar nog even mee te wachten, ik zie in de verste verte geen andere renners voor ons rijden.
Op zo'n 8 km van het einde op een van de laatste hellinkjes helaas lek achter, waarschijnlijk doorn of glasscherfje. Balen. Latex spuit er met enige kracht uit. Afstappen, CO2-patroon op de CO2-pomp draaien, gas geven en hopen dat het lek zich gaat dichten hetgeen ook gebeurt. Mooi spul. Tijdens de werkzaamheden halen wel een man of 6-7 mij in, naar later blijkt ook 2 concurrenten. Proberen het wiel naar de laatst gepasseerde concurrent te dichten in het afsluitende vlakke stuk naar de finish, maar laat dat nou net een ervaren wegrenner zijn met postuur boom, niet gelukt dus, hij wist ook dat ik vlak achter hem zat.
Uiteindelijk ls 4de over de finish. Kennelijk zijn er op het einde nog 2 concurrenten weggevallen?? 50+-uitslag staat ook nog niet op de KNWU-site, de overige categorieen wel. Ten tijde van het lek rijden reed ik dus op kop met de latere winnaar!
Benen 100% leeggereden. Nagekletst met de podium-gangers, aardige lui dus geen probleem. Wel jammer: zonder de lekke band had er een nog mooier eindresultaat in gezeten.
Volgend jaar weer!
