Les Cimes de Waimes - 29 mei 2014
door: Jan Willem op 2014-05-30 10:15:54
Vooraf al lichtelijk nerveus. Op de racefiets al flink wat uitdagingen gereden, maar op de MTB nog maar weinig ervaring.
's Ochtends vroeg samen met Inky op pad vanuit het natte en koude Nederland om in Waimes in het zonnetje te parkeren. Heerlijk. We waren ruim op tijd, want we stonden in het vak voor de start om 9.45. Uiterst professioneel werd in het startvak de ambiance verzorgd waardoor de zenuwen nog wat meer toenamen. Ik had er zin in! Ik ging voor de 85km en Inky voor de 65. Waar ik normaal degene ben met meer ervaring is zij nu degene die meer ervaring heeft.
Als we eindelijk weg mogen rijd ik vlot door de groep wat naar voren om op de eerste onverharde strook nog meer op te schuiven. In de steengroeve begint het echte werk. Steeds steiler ploeteren we omhoog. Pffff dat begint lekker zeg. Bijna boven maakt m'n voorganger een fout waardoor ik ook van de fiets moet. Het is hier druk. In de aankomende 10km krijgen we nog een paar opstoppingen te verduren. Vooral bij de Cascasde (waterval) is het wachten geblazen. 1 voor 1 kunnen we naar beneden lopen. Als ik naar m'n Garmin file kijk heeft dat in totaal zo'n 15min gekost denk. Valt me eigenlijk nog mee.
Besloten om me er niet druk om te maken. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Daarna fietst het beter door en begin ik aan een inhaalrace. Misschien wat te hard, want bij de ravito boven op de skipiste vraag ik me af hoe ik de resterende 65km in hemelsnaam ga volbrengen.
Gelukkig is het stuk daarna wat relaxter. De rest van de marathon is een aaneenschakeling van steile hellingen. Sommige met wat gladde stenen, maar vooral veel hele dikke boomwortels. Zowel omhoog als omlaag is het werken. Continu wordt ik uitgedaagd. En naar beneden zitten er stukken tussen, waarvan ik niet wist dat ik ze af kon rijden. Met verkrampte benen van het staan, maar met een big smile lukt het me toch overal. Het helpt als een voorganger er gewoon af rijdt. Dan moet ik het ook kunnen. Wat dan niet helpt is als hij van z'n fiets af dondert. Dat laatste voorbeeld heb ik maar niet gevolgd.
De laatste 20km ga ik steeds meer aftellen. Nog 1x laat ik m'n bidon bij de ravito vullen en dan rest er nog maar 15km. Op dit parcours is dat nog best ver
Met onze bonnetjes halen we de pastamaaltijd op en genieten we na. Wat een toporganisatie. Bij elke wegovergang seingevers die verkeer tegen houden en bijzonder goed gepijld. Te veel keus bij de ravito's die om de ca's 20km zijn. Water, energiedrank, grenadine en een hele reeks aan snacks en fruit. Na afloop even de fietsen afgespoeld en ons met stramme benen in de auto gehesen om weer naar het (vandaag) veel koudere Nederland terug te rijden.
