Eens kijken wat er allemaal op voorhand af te vinken valt: mooi weer, check. Puik gezelschap, check. Onbekend terrein (voor sommigen althans), check. Het jaarlijkse zomeruitje van CTWT deed dit keer het zonovergoten Noord-Hollandse aan. Een rechttoe, rechtaan provincie met lange vaarten, windmolens, dijkjes en soms krappe boerenweggetjes. Grote, verrassende afwezig was een straffe wind. Toegegeven: het waaide wat, maar een ademafsnijdende westerbries was zaterdag absent.
Met deze condities op zak ging het gezelschap richting noorden, over bruggetjes, langs sloten en nog meer molens. Het is cliché, maar dit is toch Holland zoals de toeristen het graag zien. En ja, de meesten van ons hingen vandaag dan ook de dagjesmens uit. Slingerend lang dorpjes als Spijkerboor en Ursum vergaapten we ons aan de Noord-Hollandse vergezichten. Het paste precies in een Verkade-album van Jac. P. Thijsse. (Google is your best friend here, for those who seek more).
Het enige verschil was dat deze groep wielertoeristen er stevig de vaart in had. De teller liep al snel op naar 33 km/h gemiddeld zonder dat ons hartslag enige sjoege gaf, uitzonderingen daargelaten. Het hoge gemiddelde was toch verrassend, gezien de smalle paden, de vele obstakels (bruggen), en ons tegemoetkomende fietsers. Was het de rugwind die ons hielp? Zeker, maar eenmaal op het keerpunt bij Waarland, leek de wind ons opnieuw goed gezind (of het was slechts suggestie?) Wat verder bij Wognum, waar de pitstop was voorzien, dook de groep toerende sprinkhanen op de menukaarten voor de nodige innerlijke aanvulling. De kassabon van organisator Koos (hulde Koos, voor deze mooie, fijn uitgezette tocht!), verraadde achteraf een copieuze vreterij met als hoogtepunt het broodje Kip Rode Curry van Roy, waarop een compleet peloton twee dagen kan leven. Opvallend was wel dat Roy na de lunchbreak nooit meer voorin de groep werd gesignaleerd. Al ras zat de vaart er weer in. En helaas ligt dan een ongeluk in een klein hoekje. Bij een flauwe bocht, op een veel te krappe kronkelweg, moesten we uitwijken voor een auto die wat onhandig in de bocht stond geparkeerd. Op hetzelfde moment komt ons een andere auto tegemoet. Piepende remmen voorkomen erger, maar niet voor Koos die uitwijkt voor de auto en ten val komt. Gelukkig bleek de schade klein en kon Koos weer verder. Maar denk nou niet dat wielrenners van valpartijen leren want een paar kilometer verder tikte de teller weer de 40 aan!
Enfin, aangekomen bij het Twiske, waar tout Amsterdam aan de braai zat, keken we terug op een toch wel zeer geslaagde provincietocht. Noord-Holland is afgevinkt, op naar de volgende!