Km 0 – Place Bungert, Thann

7:35, ik rol het startvak binnen, waar het gemoedelijkheid troef is. Meteen is duidelijk dat deze cyclo relatief kleinschalig is. Naar later blijkt minder dan 1.000  deelnemers aan de granfondo en medifondo. Alleen maar gifgroene shirts om me heen, in deze cyclo is het verplicht om in het shirt van de organisatie te rijden. Staat best oké met daaronder een zwarte broek, die vrijwel iedereen ook aan heeft. Het draagt zeker bij aan de veiligheid want we vallen op met dit shirt. Nodig, want het parcours is niet verkeersvrij. Dat kan ook niet, omdat we vrijwel de gehele dag heen en terug rijden over de Route des Crêtes, een prachtige bergkam in de Vogezen, waarover later meer. 10 minuten eerder dan volgens het programma, om 7:50, wordt het startschot gegeven. Lekker wel, scheelt 10 minuten langer wachten op de start. Ik schrijf het toe aan het programma waarin ook staat dat om 7:45 uur het startvak sluit. 

Tot Km 12 – Willer-sur-Thur, voet van de Grand Ballon
We rollen over de startmat en beginnen vrijwel direct aan een klim van 5 kilometer lang door het bos van Steinby, de eerste klim van de dag. De verkenning van vrijdag betaald zich uit: ik weet dat het zwaartepunt ligt tussen kilometer 2 en 3 en weet een goed ritme te vinden die me in de grote groep redelijk op positie houdt. Wel wordt ik door diverse renners en rensters ingehaald, waarvan ik sommigen veel later vandaag weer terug zal zien. Voor ik het weet duik ik de afdaling in, terug naar de provincialeweg N66, die vanaf Mulhouse doorloopt tot voorbij Le Thillot en overgaat in de N57 naar Epinal. Over die provincialeweg geef ik gas naar Willer-sur-Thur, de voet van de Grand Ballon.   

Km 12 tot 28 – Beklimming Grand Ballon

Op de Grand Ballon vind ik snel mijn ritme. Met 16 kilometer de langste klim van de dag, maar met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,2% goed te doen. Zeker tot Goldbach, 10 kilometer onder de top gaat het allemaal nog wel en schommelen de percentages per kilometer rond de 5 procent, met op enkele korte stukjes uitschieters naar 9%. Het is wat onregelmatig in de Vogezen, wat iets weg heeft van de Pyreneeën. 

Na Goldbach wordt het steiler en komt het niet meer onder de 6% en na de Col Amix, 6 kilometer onder de top, komt het niet meer onder de 7%. Bij de Grand Ballon zit het venijn in de staart. En dat is te merken als ik één voor één fietsers voor me bijhaal. Sommigen hebben het hier al zwaar, waaronder een hijgende Duitse vrouw, die ik in woord en gebaar wat probeer op te beuren. De laatste drie kilometers geven prachtige vergezichten. Bij de verkennen afgelopen vrijdag heb ik daar met volle teugen van genoten. De Grand Ballon is het hoogste punt van de Vogezen, wat een compacte bergrug is, met daaromheen laagland. Daardoor kijk je bij een heldere dag gemakkelijk naar Freiburg, Mulhouse of zelf Basel. Werkelijk schitterend. Ik heb een goed ritme en bereik probleemloos de top. Na een korte afdaling is het bijtrappen over de Route des Crêtes, de weg over de bergrug van de Vogezen, via Le Markstein, waarna  ik de afdaling induik naar het westen, richting de voet van de Col du Firstplan

Km 28 tot 74 – Col du Firstplan, voet Petit Ballon
De derde klim van de dag, de Col du Firstplan is samen met de eerste korte klim de makkelijkste van de dag. De lengte is met 8 kilometer overzichtelijk en de stijgingspercentages zijn vriendelijk, gemiddeld 5,5% en nooit meer dan 6,5% per kilometer. Ik spaar mijn krachten, probeer goed te blijven eten en drinken.

Het sparen is met name in functie van de beklimming die ik vandaag het meeste vrees: de Petit Ballon. Zonder problemen bereik ik de top die afgezien van een bord in de berm verder ook niet zoveel voorstelt. In de afdaling zit een bevoorradingspunt, waar ik voor het eerst vandaag stop om snel mijn bidon bij te vullen. Door weer, naar de voet van de Petit Ballon.  

Km 74 tot km 86 – Beklimming Petit Ballon

Na een snelle afdaling van de Firstplan bereik ik het meest noordelijke punt van de route en maak ik een ferme draai naar het zuid-oosten, de voet van de Petit Ballon. Die begint in de plaats Wasserbourg, maar het eerste deel is nog wat onregelmatig en vals plat. 

Nu wordt het echt serieus, ruim 12 kilometer met een makkelijk begin, maar de laatste 8 kilometer zijn heel lastig en onregelmatig met stukken van 12% tot 14% en gemiddeld boven de 10%. Als ik na Wassenbourg een steile muur voor me zie is dat even schrikken, maar ook een meevaller: ik ben al twee kilometer dichter bij de top dan ik had ingeschat. Om me heen kruipt iedereen omhoog. De warmte doet zich nu goed voelen en het is zonder meer zwaar, maar ik heb vorm, dus het afzien is lekker. Bovendien weet ik dat ik bij Ried, op drie kilometer van de top even kan ademhalen. Er is daar ook een bevoorrading waar ik heel even stop voor wat versnaperingen. Dan snel door naar het laatste deel, weer ongemeen steil met 7% tot 9% maar meerdere stukken van boven de 10% tussendoor, weer heel onregelmatig. Het bereiken van de top kost energie, maar ook moraal: de zwaarste klim van de dag is bereikt en ik heb nog steeds een goed ritme!

Km 96 tot km 118 – Klim Col du Platzerwasel / Le Markstein / top Grand Ballon
Afdalen dus om aan de laatste echte klim van de dag te beginnen, de Col du Platzerwasel om weer de hoogvlakte van de Route des Crêtes te bereiken en via Le Markstein weer naar het hoogste punt, de Grand Ballon. De Platzerwasel is steil maar niet zo lang, minder dan 8 kilometer. Maar in de praktijk blijkt dit toch de moeilijkste klim van de dag, moeilijker dan de Petit Ballon. Ongetwijfeld spelen de temperaturen boven de 30 graden en wat er allemaal al geweest is een belangrijke rol. Feit is dat ik op de Platzerwasel het gevoel heb dat ik stilsta. Er is geen verpozing, ellenlange stukken van 9% voor en onder wielen, zover ik kan kijken. Gelukkig zien deelnemers voor en achter me net zo af als ik en verlies ik geen posities. Voor iedereen is het zwaar dus. Foeterend bereik ik de top van de Platzerwasel, wat een kreng! In de wetenschap dat het klimmen nog niet voorbij is, ik moet nog door, over de Routes des Crêtes in omgekeerde richting. Ik ben bang voor het vals plat, maar dat valt mee en ik krijg er weer wat snelheid in. Voor ik het weet bereik ik de laatste kilometers die weer flink omhoog lopen naar de top van de Grand Ballon. Daar doe ik me tegoed aan bekertjes cola, ik mik er zo vier achter elkaar naar binnen. Gauw weer door!  

Km 118 tot km 145 – Afdaling top Grand Ballon – finish in Thann

Gemotiveerd duik ik de afdaling in. Door de verkenning van afgelopen vrijdag weet ik precies wat me nu nog tot de finish te wachten staat. Het warme en droge weer heeft ook voordelen: het is zonnig en droog wegdek en ik daal al heel de dag alsof ik één ben met mijn fiets, geconcentreerd, maar zonder enige twijfel en al helemaal geen angst. Dalen is op dagen als deze geweldig en net als in de eerdere afdalingen maak ik veel posities goed die ik eerder ergens in de beklimmingen ben verloren. Halverwege de afdaling is het nog enkele kilometers klimmen voor de definitieve afzink naar het dal waarin nog een kleine 6 vlakke kilometers resteren naar de finish in het centrum van Thann. Die klimmende kilometers vlieg ik erin en de enkele stukken vals plat pak ik op het buitenblad waarna ik het laatste deel van de afdaling induik. Bijna beneden haal ik twee fietsers in die me op de allereerste klim van de dag passeerden, ik laat ze achter en merk dat twee andere deelnemers mijn wiel hebben gevonden in de afdaling. Ik voel me nog sterk en rij volle bak door over de laatste vlakke kilometers. Als ik even later opzij kijk merk ik dat mijn achterwiel weer leeg is, het ging kennelijk te snel voor ze. Net voor Thann passeer ik een andere deelnemer alsof hij stilstaat en ik dender het centrum van Thann binnen. Een laatste bocht en met gebalde vuisten over de streep. “It’s a good suffering when you are in shape!”

Epiloog

Ik fiets nu twintig jaar en dit is pas mijn eerste kennismaking met de Vogezen. Ik vraag me af waarom het zo lang heeft geduurt, want de Vogezen zijn prachtig, het zijn serieuze bergen, misschien niet zo lang en hoog als de Alpen, maar zeker de moeite waard, prachtige natuurschoon en mooie vergezichten. Bovendien vanuit huis maar 600 kilometer. De reden dat ik na mijn finish rond de klok van 14:30 nog dezelfde avond naar huis rij en net na middernacht mijn huis weer binnenstap. Misschien volgend jaar terug om toch eens de Trois Ballons te rijden!

Uitslag: 279ste van de 563 finishers op de granfondo van 147 kilometer in 6:47:30. Echt in de middenmoot dus. 

Ariën Oskam